Α΄ Κατανυκτικός Εσπερινός της Συγχωρήσεως

   Διαχρονικό δέος διακατέχει την ψυχή και την καρδιά κάθε ανθρώπου που φέρει στην μνήμη και στη σκέψη του τα θεϊκά λόγια του Κυρίου μας, όταν Εκείνος πήρε στην αγκαλιά του ένα παιδί. Τότε είπε: «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με». Ο διαχρονικός αυτός λόγος αποκαλύπτει την πλέον απόλυτη σχέση αγάπης που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές. Από τη μια η προσωποποίηση του καλού κι αγαθού, της θυσίας, της ευθύνης, κι από την άλλη η προσωποποίηση της αγνότητας, της αθωότητας, της καθαρότητας. Πώς θα μπορούσε η μία πλευρά να μην προσελκύει και να μην προσελκύεται από την άλλη; Πρόκειται πραγματικά για την ιδανικότερη «εικόνα» εκδήλωσης της ειλικρινούς, ελεύθερης κι άδολης αγάπης. 

   Ο γλυκύς Ιησούς Χριστός, ο ένας και μοναδικός, ο διδάσκαλος της αγάπης, μας άφησε ιερά παρακαταθήκη και δέσμευση πως ο άνθρωπος που θα Τον πλησιάσει, θα Τον γνωρίσει, θα Τον πιστέψει, θα βαφτιστεί στο όνομά Του και θα ζήσει το λόγο του Ευαγγελίου Του, καθήκον έχει να είναι εκφραστής της απόλυτης αγάπης. 

   Ο Χριστός μας, δίδαξε ότι το κακό νικάται πάντα μέσω του καλού. Πράγματι, αν εξετάσουμε την ιστορία της ζωής της Εκκλησίας μας, όλοι όσοι κυνηγήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, ακόμη και θανατώθηκαν, όλοι εκείνοι αντιμετώπισαν το κακό μέσω της συγχώρησης και της προσευχής. Ελεύθεροι εσωτερικά, κι όχι δέσμιοι της εκδικητικότητας και της έχθρας, εμπνεόντουσαν από το ζωντανό παράδειγμα της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου που επάνω στον Σταυρό ζητούσε να συγχωρέσει ο Θεός τους ανθρώπους διότι «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Συνάμα, οι Άγιοι και μάρτυρες αυτοί της Εκκλησίας μας πάλευαν κι αγωνίζονταν μιμούμενοι τον Κύριο, κάνοντας πράξη την αυτοθυσία. 

   Η στάση αυτή της αγάπης και της αυτοθυσίας συνιστά νόμο πνευματικό, αρχή και βίωμα στη ζωή του αληθινού Χριστιανού, μα και του Έλληνα. Αυτό διδαχθήκαμε από τους γονείς, αυτό κληρονομήσαμε από την οικογένεια και την Εκκλησία. Αυτό εφάρμοσαν οι προγονοί μας, όχι παλιά, μα πρόσφατα, κάποιοι νέοι το 96 σε μια νησίδα, μα κι εκείνοι που ηττήθηκαν ύπουλα το 74, οι νέοι και οι νέες του 40, εκείνοι που ξενιτεύτηκαν το 22, εκείνοι που σφαγιάσθηκαν το 19, εκείνοι που πολέμησαν το 12 και το 13, εκείνοι που αγωνίστηκαν ηρωικά από το 04 έως το 08, εκείνοι που έκαναν το θαύμα το 21, και τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτούς…

   Όλα όσα μας διακρίνουν σήμερα, όλα όσα μας κρατούν ζωντανούς πνευματικά κι ελεύθερους σε τούτον εδώ τον τόπο, έχουν αφετηρία τη διδαχή του Χριστού, την αγάπη, τη θυσία, κι ως τέλος το υπέρτατο δώρο Του, την αληθινή ελευθερία.

   Η πατρίδα μας, η χώρα των Αγίων και των ηρώων, βάλλεται εδώ και καιρό από νέες θηριωδίες, όχι σφαγές, εμφανείς υποδουλώσεις κι εξορίες, μα από ισχυρότερες, βαθύτερες και βλαπτικότερες εισβολές, όχι μόνο στον τόπο, μα και στην ψυχή και στο πνεύμα μας. Σήμερα, εμείς, οι απόγονοι των «μικρών» εκείνων μεγάλων ηρώων, κληρονόμων και κληροδοτών της αγάπης, αντιμετωπίζουμε την εισβολή κατά της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς. Εκείνοι τότε, έκαναν το σταυρό τους, επικαλούνταν την Ελευθερώτρια Παναγιά, κι έμπαιναν στη μάχη, αφήνοντας πίσω τους ένα ιστορικό χρονικό, μια πράξη αυτοθυσίας, μια χρονολογία που σήμερα μνημονεύουμε με ελπίδα. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε έχουμε ανάγκη τη δύναμη του σταυρού και τη στήριξη της μάνας του Θεού, της πρωτοστάτισσας της ελεύθερης βούλησης, εκείνης που με καρτερία υπέμεινε τη θυσία του Υιού της, της μεγάλης Ελευθερώτριας που ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. 

   Άραγε, τι θα έκανε ο Ιησούς Χριστός αν έβλεπε το πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας Του, να ποδοπατιέται, και βέβηλα χέρια να σκίζουν και να πολτοποιούν το εικόνισμα της; Και μάλιστα, όταν αυτά τα βέβηλα χέρια, είναι τα χέρια των αγαπημένων Του παιδιών. Για μία ακόμη φορά θα Τον ακούγαμε να ζητά από τον Θεό να μας συγχωρέσει, όπως έκανε τότε, επάνω στον Σταυρό, διότι προφανώς οι άνθρωποι και πάλι «δεν ξέρουν τι κάνουν». 

   Κι όταν λέμε «οι άνθρωποι», δεν αναφερόμαστε στα παιδιά, αλλά σε αυτούς που μεγάλωσαν και γαλούχησαν αυτούς τους νέους. Σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη για την τραγική αυτή διαπαιδαγώγηση, τη γεμάτη μισαλλοδοξία και μίσος, που έχει ως αποτέλεσμα την εκδικητικότητα, την εχθρότητα, την κακία, την άδικη και βλάσφημη συμπεριφορά, που καθόλου δεν ταιριάζει σε Χριστιανό, σε Έλληνα, σε Άνθρωπο, σε νέο.

   «Όστις σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, είπε, συμφέρει εἰς αὐτὸν νὰ κρεμασθῇ μύλου πέτρα ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὸ πέλαγος τῆς θαλάσσης». Αναλογιζόμενοι λοιπόν το μέγεθος της ευθύνης μας για το κατάντημα των νέων, οφείλουμε να δράσουμε, όπως Εκείνος μας υπέδειξε. Να αγκαλιάσουμε τα παιδιά, να τα στηρίξουμε. Να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να απολογηθούμε για την αναξιότητά μας, να αναθεωρήσουμε ως γονείς, κηδεμόνες, δάσκαλοι,  πνευματικοί και ηγέτες, πριν να είναι αργά. Να φανούμε άξιοι κληρονόμοι των αρχών που Εκείνος χάραξε, και συνάμα ικανοί κληροδότες. Να αξιωθούμε να δούμε τα παιδιά που σήμερα βεβήλωσαν το άγιο εικόνισμά Της, αυτά τα ίδια, αύριο να κατεβάζουν την Παναγιά στη γη με μια τους μόνον επίκληση.