Η μνήμη του Ιερού Χρυσοστόμου στον Καθεδρικό

   Το εσπέρας της Τετάρτης ο εορτάζων Μητροπολίτης μας χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό, ενώ ανήμερα της εορτής χοροστάτησε στον Όρθρο και Ιερούργησε στην συνταχθείσα από τον τιμώμενο Άγιο, Θεία Λειτουργία.

   Στον πανηγυρικό λόγο του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη ζωή του Ιερού ανδρός και ιδίως στην ισχυρή και αμετακίνητη επιθυμία του να φέρει εις πέρας το ποιμαντορικό του έργο. Ζώντας σε μία εποχή κατά την οποία η διαφθορά του κλήρου έθετε σε κίνδυνο την ορθόδοξη κοινωνία της Βασιλεύουσας, ο Μέγας Ιωάννης αγωνίστηκε δίχως συμβιβασμούς να επιφέρει την πνευματική υγεία στους κόλπους της Εκκλησίας. Ως θεμέλιο είχε την κατά Θεόν ανατροφή του, αλλά και τους μακροχρόνιους ασκητικούς αγώνες του. Ως όπλο δε, το πάγχρυσο στόμα του. Το κήρυγμά του, μεστό πνευματικών νοημάτων, παρηγορούσε τους ψυχικά τραυματισμένους και έλεγχε την αμαρτία. Πλήθη πιστών συνέρρεαν για να γλυκαθούν από τον Ευαγγελικό Λόγο του Χρυσοστόμου, με αποτέλεσμα να διαδοθεί στις πλατείες της Βασιλεύουσας ότι " στόμα μεν τοῦ Χριστοῦ ὁ Παύλος καί στόμα δε τοῦ Παύλου ὁ Χρυσόστομος". Η δύναμή του να σαγηνεύει τα πλήθη πυροδότησε εναντίον του ένα μεγάλο κύμα φθόνου από τους συλλειτουργούς του Αρχιερείς και Ιερείς, οι οποίοι ιδιοτελείς όντες, έβλεπαν στα πρόσωπα των Χριστιανών που καρδιακά τους προσέγγιζαν, οπαδούς. Ο Άγιος, όμως, δεν δημιούργησε οπαδούς. Υπήρχε και ανέπνεε για να προσφέρει στο Θεό αγιασμένες ψυχές. Το έργο του αυτό, οι αντιπαθούντες αυτόν Αρχιερείς, με μανία έσπευσαν να το διαβάλλουν, προσάπτοντας στην Ιερή προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου σαράντα πάσης φύσεως κατηγορίες οι οποίες συνέβαλαν στην εξορία του. Ζήλευαν οι ματαιόδοξοι τα λαμπρά ενδύματα, τον πατριαρχικό θρόνο ή το "εἰς πολλά ἔτη" που του έψαλλαν οι Επίσκοποι και οι κληρικοί που τον περιέβαλλαν. Ωστόσο, εκείνος ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για αυτά, καθώς διέκρινε την ματαιότητα. Ό,τι κι αν φόρεσε δεν τον γέμισε, γιατί ήξερε ότι θα φύγει. Και έφυγε μόνος και εγκαταλελειμμένος από το ποίμνιό του στην οδό της εξορίας. Τα τελευταία του λόγια είναι δηλωτικά του μεγαλείου του: "δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν! ".

   Για κάθε Ιερέα ο Ιερός Χρυσόστομος έχει εξέχουσα σημασία. Ήταν εκείνος που έλεγχε τους κληρικούς του, διότι τους αγαπούσε και ήθελε να είναι Φως για τον κόσμο, να μυρίζουν Χριστό. Γι’ αυτό και από το πλούσιο συγγραφικό του έργο, μεγάλο μέρος είναι αφιερωμένο τον σωστό τρόπο ζωής των κληρικών. Την μέριμνά του αυτή για τους Λειτουργούς του Υψίστου μιμήθηκε στη ποιμαντορία του κι ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπός μας κυρός Χρυσόστομος (+2010). Έλεγχε γιατί αγαπούσε. Πράγματι, είπε φανερά συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, είναι γλυκιά η φωνή αυτή η ελεγκτική, και μακάριος ο άνθρωπος που έμαθε να δέχεται τον έλεγχο που γίνεται προς το συμφέρον της ψυχής του, διότι έμαθε τον τρόπο να γλιτώνει από την οίηση, η οποία λειτουργικά ομοιάζει με την υγρασία. Η υγρασία έχει την δυνατότητα να καταστρέφει εσωτερικά το ωραίο -στα μάτια των ανθρώπων- μάρμαρο. Αν δεν υπάρχει κάποιος να διακόψει την διενέργεια της υγρασίας, το ωραίο αυτό μάρμαρο θα “σαπίσει”και θα αχρηστευθεί.

   Κλείνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε να λυτρωθούμε από την οίηση με τις πρεσβείες εκείνου που " τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν".