Κατά την είσοδό μας στην Σαρακοστή της νηστείας των Χριστουγέννων, έχουμε την ευλογία να ξεκινούμε τον πνευματικό αγώνα της ψυχικής προετοιμασίας με τις πρεσβείες της Αγίας Νεομάρτυρος του Χριστού Αικατερίνης, της εν Μάνδρα αθλησάσης εν έτει 1927.

    Εσπερινή ομιλία με θέμα, για ακόμη μια φορά, την οικογένεια εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό Παναγίας Σουμελά Ασπροπύργου.
   Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου είχε ως τίτλο: «Όταν το παιδί δεν είναι ευγνώμων στον γονιό».
   Συγκεκριμένα, ο Μητροπολίτης μας άρχισε κάνοντας αναφορά στην παράδοση των Δέκα Εντολών από τον Θεό στον Προφήτη Μωϋσή στο όρος Σινά. Μεταξύ των Δέκα Εντολών είναι πολύ χαρακτηριστική η αναφερόμενη στους γονείς: «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». Η απόδοση της πρέπουσας τιμής στους γονείς αποτελεί ιερό καθήκον όλων μας. Το αυτό φαίνεται και από την ιερολογία του Μυστηρίου του Γάμου, όπου η Εκκλησία δέεται υπέρ των γονέων των νεονύμφων, καθώς «οι ευχές των γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων».
   Ωστόσο, στην τιμή των γονέων πρέπει να υπάρχει πάντοτε η κατά Θεόν διάκριση. Γονείς που έχουν δει τα παιδιά τους να κάνουν την δική τους οικογένεια ενοχλούνται όταν βλέπουν ότι τα παιδιά τους τους έχουν θέσει ένα όριο στην πρόσβαση στο οικογενειακό περιβάλλον. Το θεωρούν αγνωμοσύνη, αλλά αυτό είναι λάθος. Πρέπει οι γονείς αυτοί να κατανοήσουν ότι εντός του συζυγικού βίου, ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα χωράει πρωτίστως ο εν Τριάδι Θεός και έπειτα μόνον ο πνευματικός πατέρας, ο οποίος έχει αναλάβει να στηρίξει το ζευγάρι. Ουδείς άλλος επιτρέπεται να εισχωρεί μεταξύ του ζεύγους, διότι μπορεί να βλάψει.
   Επίσης, ο Σεβασμιώτατος τόνισε την αιτία για την οποία ένα παιδί μπορεί να καταλήξει να εκφράζει αγνωμοσύνη στους γονείς του. Η αιτία δεν είναι άλλη από την εξής: όταν το παιδί μαθαίνει συνεχώς να λαμβάνει δίχως να κατανοεί ότι η προσφορά των γονιών του αποτελεί έκφραση αγάπης, θεωρεί ότι οι γονείς του είναι υποχρεωμένοι να προβαίνουν σε αυτή την συνεχόμενη προσφορά. Τελικά, όλη αυτή η προσφορά αποβαίνει για το παιδί άχρηστη, διότι δεν έχει μάθει να εκτιμά, αλλά συνεχώς ζητά περισσότερα. Όταν ο γονιός γεμίζει το παιδί με υλικά δίχως να εστιάζει στο ότι η προσφορά αποτελεί προϊόν αγάπης, τότε το παιδί, μην όντας ικανοποιημένο με τίποτα, καταντά ασεβές και αχάριστο, αντιμιλά, ξεσπά, και λέει κάποτε στους γονείς του εκείνο το πολύ θλιβερό: «και τι έκανες εσύ για μένα;».
   Επομένως, για να μπορέσει να αποφευχθεί μία τέτοια εξέλιξη, είναι απαραίτητη η εστίαση στην αγάπη. Όταν υπάρχει αληθινή αγάπη και όταν διαπιστώνει το παιδί ότι η αγάπη υπερέχει των υλικών, τότε είναι πλήρες και ευγνωμονεί.
   Σε περίπτωση που οι γονείς δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το παιδί από το να γίνει αγνώμων απέναντί τους, αυτό που απομένει να κάνουν είναι να μην απελπίζονται, αλλά με σθένος να επιδοθούν στην αδιάλειπτη άσκηση της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με/ ελέησον ημάς/ φώτισε το παιδί μου». Όπως ορθά έχει λεχθεί: «δεν είναι οι πειρασμοί ισχυρότεροι της Χάριτος του Θεού».