Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, δυστυχῶς, ἔχουμε πέσει στὴν πλάνη νὰ πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε πνευματικοὶ ἄνθρωποι καὶ καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἔχοντας, λοιπόν, πιστέψει αὐτό, μὲ κάποιο πνεῦμα ἀνωτερότητας ἀσχολούμαστε καὶ ἐξετάζουμε προσεκτικὰ τὶς διεθνεῖς ὑποθέσεις, ἐνημερώνουμε τοὺς συνανθρώπους μας γιὰ ὅ,τι κακὸ πρόκειται νὰ ἔρθει, καὶ ψάχνουμε τὴν παραμικρὴ εὐκαιρία νὰ παρουσιασθοῦμε ὡς ὁμολογητὲς καὶ ἀγωνιστὲς γιὰ νὰ κερδίσουμε τὶς ἐντυπώσεις. Καὶ ἂν μᾶς ρωτήσει κάποιος: «ἀδελφέ, πόσες φορὲς τὴν ἡμέρα διαβάζεις τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο;», ἡ ἀπάντηση εἶναι: «καμία». Κι ὅμως, ἀγαπητοί, αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ θὰ ὠφελήσει τὴν ψυχή μας εἶναι αὐτὸ στὸ ὁποῖο πολλοὶ δὲν δίνουν σημασία, τὸ Εὐαγγέλιο. Σίγουρα εἶναι καλὸ νὰ ἐνημερωνόμαστε γιὰ τὸ τὶ γίνεται στὸν κόσμο, διότι εἴμαστε κάτοικοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πάντα ὅμως τηρῶντας τὸ μέτρο καὶ θέτοντας τὶς προτεραιότητες. 

«Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν». Τοῦτα τὰ λόγια εἶχε βαθιὰ χαραγμένα στὴν ἁγνὴ καρδιά του ὁ πρῶτος Κυβερνήτης αὐτοῦ τοῦ πληγωμένου τόπου, τῆς γλυκιᾶς μας Πατρίδας· ἐκεῖνος ποὺ στὴ συνείδηση τοῦ εὐλογημένου μας λαοῦ κατέκτησε κορυφαία θέση, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. 

            Οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν ἕναν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στὴν ἱερὴ μνήμη του. Συνιστοῦν, ἁπλῶς, μία μικρὴ κατάθεση καρδιᾶς γιὰ τὸν μεγάλο αὐτὸν ἄνδρα. 

            Ἀπὸ τὰ βρεφικά του ἔτη, ὁ Ἰωάννης ποτίσθηκε μὲ τὰ ζωήρυτα νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως και αναδείχθηκε δένδρον εὔκαρπον, ἄμπελος εὐκληματοῦσα. 

            Γόνος πολύτεκνης, πλούσιας οἰκογένειας, ἔμαθε νὰ ζεῖ τὴν ζωή του μὲ τὴν δικαιοσύνη ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός. Ἤθελε ὅλοι νὰ μετέχουν τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ ἔννοια τοῦ ἀτομισμοῦ ἦταν κάτι ὄχι ἁπλῶς ξένο γιὰ αὐτόν, ἀλλὰ κάτι ἀπόλυτα ἀποκρουστικὸ καὶ μισητό. Ἄσκησε τὴν ἰατρικὴ ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Δὲν ζήτησε «φακελάκια». Ἀντιθέτως, πολλὲς φορὲς ἅπλωσε τὸ χέρι τῆς ἐλεημοσύνης γιὰ νὰ προσφέρει βοήθεια στοὺς ἀναγκεμένους ἀδελφούς. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἔφθασε στὸ ὕπατο ἀξίωμα τῆς Ἑλλάδας, γενόμενος πρῶτος Κυβερνήτης τοῦ νεοσύστατου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἄσκησε τὴν πολιτικὴ ἀφιλοκερδῶς καὶ τὸ ἴδιο ἐπιζητοῦσε ἀπὸ τοὺς στενούς του συνεργάτες. Ἤλπιζε νὰ λάβει ἀπὸ τὸν Κύριο τὸν μισθό του.