Σεβαστοὶ Πατέρες, Ὁσιώτατες Μοναχές,
Ἀξιότιμε κύριε Δήμαρχε τῆς πόλεώς μας καὶ μέλη τῆς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως,
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Χριστὸς ἀνέστη!
Ἀκούσαμε πρὶν λίγο, στὴν ὡραῖα αὐτὴ προβολή, ὅτι 353.000 ἀθῶα θύματα ζητοῦν δικαίωση. Πάντοτε στοὺς λόγους περὶ Γενοκτονίας γίνεται ἀναφορὰ στὸν ἀριθμὸ τῶν ἀδικοχαμένων θυμάτων. Ἔχουμε ἀναλογισθεῖ τὶ σημαίνει «353.000 θύματα»; Δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας ἀριθμός. Εἶναι 353.000 ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς, μὲ τὶς ἐλπίδες τους, τὰ ὄνειρά τους, τὶς ἱστορίες τους, τὴν ἀγάπη τους γιὰ ζωή. Εἶναι πατεράδες, μανάδες, ἀδέρφια, γιοὶ καὶ θυγατέρες, παπποῦδες καὶ γιαγιάδες, γιὰ αὐτὸ καὶ ὅσοι ἐπέζησαν μετὰ τὶς σφαγές, ἔχοντας ἀφήσει πίσω στὴν Πατρίδα νεκροὺς τοὺς ἀγαπημένους τους, ὑπέφεραν διπλά.
Αὐτά, λοιπόν, τὰ θύματα, οἱ πρόγονοι ἢ συγγενεῖς τῶν περισσότερων ποὺ βρίσκονται στὴν αἴθουσα αὐτή, ζητοῦν δικαίωση.
Ἡ δικαίωση θὰ ἔρθει ὅταν ἡ γειτονικὴ χώρα, ἡ αὐτουργὸς τῆς Γενοκτονίας τριῶν λαῶν, τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀνατολῆς, τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ἀσσυρίων, ἀποδεχθεῖ τὸ ἔγκλημα καὶ ζητήσει ἐπιτέλους συγγνώμη. Ἐφόσον δὲν εἶναι ἡ τωρινὴ ἡγεσία τῆς Τουρκίας ὑπεύθυνη γιὰ τὴν σφαγὴ ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀνθρώπων, γιὰ ποιό λόγο παραμένει πεισματικὰ στὴν ἄρνηση τῆς Γενοκτονίας; Τὸ ὅτι ὄχι μόνο ἀρνεῖται νὰ παραδεχθεῖ τὸ ἔγκλημα ποὺ διέπραξε ὁ Κεμὰλ καὶ οἱ Νεότουρκοι μόλις πρὶν ἕναν αἰώνα, ἀλλὰ καὶ χρηματοδοτεῖ τὴν προπαγάνδα ὅτι τὰ θύματα ἦταν δῆθεν ἀπώλειες πολέμου, δηλώνει ξεκάθαρα ὅτι καὶ ἡ σημερινὴ ἡγεσία εἶναι ἴδια ἰδεολογικὰ μὲ αὐτὴν τοῦ περασμένου αἰώνα· ἴδια καὶ μὲ αὐτὴν ποὺ πρὶν ἀκριβῶς 50 χρόνια εἰσέβαλε στὴν Κύπρο γιὰ νὰ πραγματοποιήσει ἄλλη μία Γενοκτονία, ἄσχετα ἂν δὲν κατάφερε νὰ τὴν ὁλοκληρώσει.
Τὸ ὅτι ὡς Ἕλληνες (ἔστω ἐμεῖς οἱ μικροί, γιατὶ οἱ μεγάλοι, ὅπως εἴδαμε πρὶν λίγες μέρες, πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ τὴν διεκδίκηση τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων), τὸ ὅτι ἐμεῖς ἀπαιτοῦμε ἡ Τουρκία νὰ ζητήσει ἀφενὸς συγγνώμη γιὰ τὴν Γενοκτονία καὶ ἀφετέρου νὰ ἀποσύρει τὸν στρατὸ κατοχῆς ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴ Κύπρο, δὲν ἀποτελεῖ μία προσπάθεια νὰ πάρουμε ἐκδίκηση. Οὔτως ἢ ἄλλως, οἱ νεκροί μας δὲν γυρίζουν πίσω. Αὐτὸ ποὺ θέλουμε εἶναι νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν εἰρήνη γιὰ τὸ μέλλον μας, γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας. Διότι αὐτὸς ποὺ εἶναι καὶ μία καὶ δύο καὶ τρεῖς φορὲς γενοκτόνος, παράνομος εἰσβολέας καὶ σφαγέας, καὶ μὲ τὴν πάροδο τῶν ἐτῶν, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὶ ἄλλο νὰ ἐξοντώσει, προσπαθεῖ νὰ ἀφαιρέσει κάθε ρωμαίικο στοιχεῖο ἀπὸ τὴν χώρα του, μετατρέποντας τὴν Ἁγια-Σοφιὰ καὶ τὴ Μονὴ τῆς Χώρας σὲ τζαμιά, εἶναι καὶ γιὰ τὸ παρὸν καὶ γιὰ τὸ μέλλον ἀναξιόπιστος καὶ περιμένει τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ νὰ διασαλεύσει τὴν εἰρήνη.
Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ ἐμᾶς, τοὺς ταπεινούς. Γιὰ νὰ ἀποδώσουμε τὴν πρέπουσα τιμὴ στοὺς νεκρούς μας, ἔχουμε καθῆκον νὰ τοὺς θυμόμαστε ὄχι μόνο μία φορὰ τὸν χρόνο, ἀλλὰ σὲ κάθε Θεία Λειτουργία νὰ ἱκετεύουμε γιὰ τὴν ἀνάπαυσή τους. Τί ζητοῦν ἀπὸ ἐμᾶς οἱ ἀθῶες ψυχὲς τῶν σφαγιασθέντων; Νὰ μὴν τοὺς ξεχάσουμε ποτὲ καὶ νὰ θυμόμαστε πάντοτε ὅτι ἂν ὑπῆρχε ἕνας λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπέφεραν τὰ πάνδεινα καὶ σφαγιάσθηκαν, αὐτὸς εἶναι τὸ ὅτι κράτησαν τὴν ρωμαίικη ταυτότητά τους. Παρέμειναν Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες. Δὲν καταδέχθηκαν νὰ τουρκέψουν. Αὐτοὶ πέθαναν γιὰ αὐτὸ ποὺ ἦταν, Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες, καὶ βλέπουμε σήμερα πολλοὺς νὰ παραδίδουν ἀπὸ μόνοι τους τὰ δύο αὐτὰ ἱερὰ τοῦ Γένους μας καὶ μάλιστα τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ γείτονες παραμονεύουν. Καιρὸς γιὰ ἀφύπνιση καὶ πνευματικὴ ἐγρήγορση! Πεντακόσια χρόνια σκλαβιᾶς, οἱ πρόγονοί μας γέμιζαν ἀσφυκτικὰ τὶς Ἐκκλησίες ὑπὸ τὸν φόβο τοῦ μαχαιριοῦ. Τώρα ποὺ εἴμαστε σχετικὰ ἐλεύθεροι, γιατί τέτοια χαλάρωση τῶν δεσμῶν μας μὲ τὴν Μάνα μας τὴν Ἐκκλησία;
Καυχώμαστε γιὰ τὴν καταγωγή μας καὶ πολὺ καλὰ κάνουμε. Ἀνταποκρινόμαστε, ὅμως, στὴν ἀποστολή μας; Ξέρουμε τὴν ἱστορία μας, τὰ ἤθη μας, τὰ ἔθιμά μας; Οἱ νέοι γονεῖς, διδάσκετε στὰ παιδιά σας ὅτι φέρουν στὶς πλάτες τους τριῶν χιλιάδων ἐτῶν ἱστορία στὴν ὁποία πρέπει νὰ φανοῦν ἀντάξια; Ἀλίμονό μας ἂν ξεχάσουμε ποιοὶ εἴμαστε καὶ δὲν μεταδώσουμε στὶς νεότερες γενιὲς τὴν ἀλήθεια.
Ξέρετε τί ὠφέλιμα πράγματα ἔχει νὰ μᾶς διδάξει ἡ ἀλήθεια; Ἕνα ἐνδεικτικὸ παράδειγμα θὰ σᾶς δώσω. Σήμερα λέμε ὅτι οἱ νέοι δὲν ἔχουν πρότυπα νὰ ὁμοιάσουν. Ἡ ἱστορία ἔχει ἄπειρα πρότυπα. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1922, στὸ ποντιακὸ χωριὸ Ἐζενούζ, ὁ ὁπλαρχηγὸς Ἀναστάσιος Παπαδόπουλος ἢ ἀλλιῶς Κοτζά-Αναστάς, ὁ «Κολοκοτρώνης τοῦ Πόντου», καθὼς συνόδευε ἄμαχο πληθυσμό, ἔλαβε τὴν εἴδηση ὅτι πλησιάζει τουρκικὸ ἀπόσπασμα. Τότε, διέταξε ἀντάρτες νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀμάχους σὲ ἀσφαλὲς μέρος καὶ ἔκατσε πίσω μὲ λίγους ἄνδρες γιὰ νὰ καθυστερήσουν τοὺς Τούρκους. Θυσίασαν τὴ ζωή τους γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἄμαχοι.
Προσωπικός μου πόθος νὰ εἴμαστε κὶ ἐμεῖς τέτοιοι Ἕλληνες, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀδελφοσύνης! Νὰ ἀναλωνόμαστε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὶς μικροπρέπειες. Κάθε φορὰ ποὺ δίναμε σημασία σ΄ αὐτές, τὰ πράγματα πήγαιναν ἀπ΄ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Ἡ ἑνότητα ἦταν αὐτὴ ποὺ κράτησε στὰ δύσκολα τοὺς Ἕλληνες Ἕλληνες καὶ τοὺς κατέστησε μεγάλους καὶ τρανοὺς ἀκόμη καὶ στὴν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας καὶ ἂς κρατᾶμε πολὺ ψηλὰ τὰ λάβαρα τῆς πίστης καὶ τῆς φιλοπατρίας, ἂν θέλουμε νὰ ἀνατείλουν καλύτερες μέρες!