Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ὁ ἄλλοτε ὑπέρλαμπρος Ἐωσφόρος, μετὰ τὴν πτώση του, βλέποντας τὴν τιμὴ καὶ εὐλογία ποὺ προσέφερε ὁ Θεὸς στὸ ἀνθρώπινο γένος, φθόνησε τοὺς ἀνθρώπους μανιωδῶς. Διότι ὁ ἄνθρωπος στολίσθηκε μὲ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν Του, ἔχοντας τὴν δυνατότητα νὰ γίνει κατὰ χάριν θεός. Ἐκτὸς αὐτοῦ, πλάσθηκε γιὰ νὰ συμμετέχει στὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθά Του. Χάρη σὲ αὐτὸν τὸν φθόνο του, ὁ μισόκαλος πείραξε τὴν Εὔα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγήσει αὐτὴν καὶ τὸν Ἀδάμ στὴν παρακοή καὶ τὴν ἐξορία ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἔκτοτε αὐτὴ εἶναι ἡ τακτική του. Ὅπως λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «ὁ ἀντίπαλός σας διάβολος περιφέρεται βρυχώμενος σὰν λιοντάρι ζητῶντας ποιόν νὰ καταβροχθίσει». Τί κάνουμε, λοιπόν; Τὸν ἀφήνουμε νὰ βρυχᾶται ἐλεύθερος, ἤ τὸν ἀντιμετωπίζουμε; Πολλοὶ θὰ ποῦν ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε. Ναί. Ἀλλὰ ἑμεῖς εἴμαστε Χριστιανοὶ καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὰ κατάλληλα ἐφόδια. Μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία. Ἄλλο ἕνα πολὺ βασικὸ εἶναι ἡ γνώση ὅτι ὁ ἀντίπαλός μας, ὅσο φοβερὸς καὶ ἄν παρουσιάζεται, εἶναι στὴν πραγματικότητα ἀδύναμος.
Αὐτὸ διαπιστώνουμε μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή∙ ὁ Χριστὸς συνάντησε δύο δαιμονισμένους καὶ τὰ δαιμόνια φοβήθηκαν καὶ ταράχθηκαν. «Ἦρθες νὰ μᾶς βασανίσεις πρὶν τὴν ὥρα μας;», Τοῦ εἶπαν. Καὶ συνέχισαν: «τουλάχιστον ἐπίτρεψέ μας νὰ εἰσέλθουμε στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων».Τότε, ὁ Χριστὸς τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια νὰ μποῦν στὸ κοπάδι, τὸ ὁποῖο ἀκολούθως, οἱ δαίμονες ἔριξαν ἀπὸ τὸν γκρεμὸ στὴν θάλασσα.
Βλέπουμε ξεκάθαρα μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὅτι τὰ σκοτεινὰ πνεύματα δίχως τὴν ἄδεια τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα. Τότε θὰ ρωτήσει κάποιος: γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν πειρασμὸ νὰ μᾶς πειράζει κάποιες φορές; Ὁ Θεὸς γνωρίζει. Ἑκεῖνος μᾶς δοκιμάζει ἄν εἴμαστε πιστοὶ καὶ δίχως ἀμφιβολία ἐργάζεται νὰ μᾶς ὠφελήσει μὲ κάθε τρόπο. Ἄλλωστε, «ἔπαρον τοὺς πειρασμοὺς καὶ οὐδεὶς ὁ σωζόμενος» διδάσκει ὁ Μέγας Ἀντώνιος. Χωρὶς νὰ δοκιμασθοῦμε μέσω τῶν πειρασμῶν, δὲν θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ.
Μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δαιμονισμένων ὁ Θεὸς μᾶς δείχνει τὴν πρόνοιά Του, διότι τὰ πονηρὰ πνεύματα μπορεῖ νὰ πολεμοῦσαν τοὺς δύο νέους, τοὺς πολεμοῦσαν, ὅμως, μέχρι ἑνὸς σημείου. Ὁ Θεὸς τοὺς προστάτευε. Ὅταν, ἀντιθέτως τὰ πνεύματα εἰσῆλθαν στοὺς χοίρους, δίχως κανένα ἐμπόδιο ὅρμηξαν στὸν γκρεμὸ καὶ τοὺς ἔπνιξαν ὅλους στὴ θάλασσα. Ἄν εἶχαν τὴν δυνατότητα, θὰ ἔκαναν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τοὺς δύο νέους. Δὲν τὴν εἶχαν, ὅμως. Μπορεῖ, λοιπόν, ὁρισμένες δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς μας, ὥς ἄνθρωποι, νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι ἔχουμε μείνει μόνοι ἤ ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκατέλειψε, πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅμως ὅτι ἄν ὁ Θεὸς δὲν ἦταν δίπλα μας νὰ μᾶς βοηθάει, τὰ πράγματα θὰ ἦταν πολὺ χειρότερα. Δόξα τῷ Θεῷ νὰ λέμε.
Πρὸς τὸ τέλος τῆς περικοπῆς, μετὰ τὴν θεραπεία τῶν δαιμονισμένων καὶ τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων, οἱ χοιροβοσκοὶ ἔτρεξαν στὴν πόλη νὰ διηγηθοῦν τὸ γενόμενο. Σὲ λίγη ὥρα συγκεντρώθηκε ὁ λαὸς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ τί Τοῦ εἶπαν; Εὐχαριστοῦμε Κύριε ποὺ θεράπευσες τοὺς συνανθρώπους μας; Ὄχι. Ἀλλὰ τί τοῦ εἶπαν; Φύγε ἀπὸ τὸν τόπο μας. Μήπως ἐπειδὴ θεωροῦσαν καὶ αὐτοὶ ἀνάξιους τοὺς ἑαυτούς τους, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος τῆς προηγούμενης Κυριακῆς; Ὄχι, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶδαν τὰ οἰκονομικά τους συμφέροντα νὰ τραυματίζονται.
Νὰ σημειωθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι τὸ χοιρινὸ κρέας ἦταν καὶ εἶναι μέχρι σήμερα παράνομη τροφὴ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ἡ ἐκτροφή, λοιπόν, τῶν χοίρων ἦταν ἕνα παράνομο ἐπάγγελμα. Ὁ Χριστὸς ἐπέτρεψε στοὺς δαίμονες νὰ θανατώσουν τοὺς χοίρους γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴν παρανομία καὶ τὴν αἰσχροκέρδεια τῶν κατοίκων. Καὶ αὐτοί, ἐπειδὴ ἦταν βουτηγμένοι στὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, ἐνῶ εἶχαν μάτια, στὴν πραγματικότητα δὲν εἶδαν τὸ Φῶς ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν ζωή τους, τὸ ἔδιωξαν, καὶ παρέμειναν στὸ σκοτάδι. Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἀντὶ νὰ ἀφήσει τὸν ἑαυτό του ἐλεύθερο, ὡς δοῦλος ἐργάζεται ἐμμονικὰ στὰ πάθη του, δίχως νὰ φροντίσει νὰ θεραπευθεῖ.
Στὴν συμπεριφορὰ αὐτὴ τῶν Γεργεσηνῶν, ὁ Χριστὸς ἀπάντησε μὲ τὴν πραότητά Του. Δὲν μὲ θέλετε στὴ ζωή σας; Φεύγω. Ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέξει ἄν θέλει ἤ ἄν δὲν θέλει νὰ εἶμαι παρὼν στὴ ζωή του. Ὁ Θεὸς δὲν πίεσε κανέναν. Σεβόμενος τὴν ἐλευθερία τους, ἔφυγε καὶ συνέχισε τὸ ἔργο Του.
Φτάνουμε, λοιπόν, στὸ συμπέρασμα ὅτι ἄν θέλουμε τὸν Θεὸ στὴ ζωή μας, ἔρχεται καὶ μᾶς εὐλογεῖ. Δὲν φεύγει ἀπὸ κοντά μας. Καὶ ἄν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε κανέναν καὶ τίποτα∙ οὔτε ὁρατούς, οὔτε ἀοράτους ἐχθρούς.
Μετ’ εὐχῶν,
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
