«Οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε»
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τὴν ἐξορία τῶν πρωτοπλάστων. Μᾶς θυμίζει ὅτι εἴμαστε ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν φυσική μας πατρίδα, τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τῆς αἰώνιας χαρᾶς. Ἐνὼ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἄρχοντες τῆς κτίσεως, δίχως πόνο, λύπη καὶ στεναγμό, ἑμεῖς ἀποφασίσαμε νὰ Τὸν παρακούσουμε καὶ νὰ ἀκούσουμε τὴν συμβουλὴ τοῦ πονηροῦ. Καὶ τί κερδίσαμε; Λίγη πρόσκαιρη ἡδονή, μὰ κυρίως ντροπή, τύψεις, στενοχώρια καὶ, σὲ συνδυασμό μὲ τὴν κατοπινή μας ἀμετανοησία, αὐτὸν τὸν θάνατο. Ὄντως, ὅπως λέει ὁ ὑμνωδός, «ὡραῖος ἦν καὶ καλὸς εἰς βρῶσιν ὁ ἐμὲ θανατώσας καρπός». Ἦταν πολὺ ὡραῖος καὶ γευστικὸς ὁ καρπὸς ποὺ μὲ θανάτωσε.
Ὅπως κατανοοῦμε, λοιπόν, ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας μπορεῖ νὰ φαίνεται εὔκολος καὶ ἑλκυστικός, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, ποὺ μπορεῖ νὰ φαίνεται δύσκολος καὶ ἐπίπονος, ἀλλὰ προσφέρει ἀληθινὴ χαρὰ καὶ αἰώνια ζωή.
Αὐτὸν τὸν δρόμο μᾶς καλεῖ νὰ πορευθοῦμε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διαχρονικά, μὰ ἰδιαίτερα σήμερα, μία μέρα πρὶν εἰσέλθουμε στὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς: «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται».
Πρὶν, ὅμως, εἰσοδεύσουμε στὸ στάδιο τῆς Νηστείας, ὅπου θὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν συγχώρεση καὶ διόρθωση τῶν παραπτωμάτων μας, καλούμαστε ἄπαντες νὰ συγχωρήσουμε καρδιακὰ ὅσους μᾶς ἔχουν στενοχωρήσει. Ἡ ἀλληλοσυγχώρεση εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη διότι ὁ Θεὸς εἶναι κατὰ πάντα Δίκαιος, ἀλλὰ καὶ Ἀπλός. Ἄν συγχωρήσουμε τὸν πλησίον, θὰ συγχωρεθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἄν δὲν συγχωρήσουμε τὸν πλησίον, πώς ὁ Θεὸς θὰ συγχωρήσει ἑμᾶς, ποὺ, μάλιστα, διεπράξαμε ἐνώπιον Του σοβαρότερα σφάλματα; Γιὰ αὐτὸ, λοιπόν, συγχωροῦμε καὶ ὁδεύουμε μὲ ἀσφάλεια τὸν δρόμο τῆς Νηστείας.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Ὁ Θεὸς θέλει νὰ ἀκολουθήσουμε αὐτὸν τὸν δρόμο. Θέλει νὰ νηστέψουμε ἀπὸ τὰ πάθη, ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις καὶ ἀπὸ τὶς τροφές. Καὶ αυτό, διότι μᾶς θέλει κοντά Του. Θέλει, ὅμως, νὰ ἀκολουθήσουμε αὐτὸν τὸν δρόμο μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι κὶ ἑμεῖς τὸ θέλουμε καρδιακά. Κὶ ἐκεῖνος ποὺ πραγματικὰ θέλει, δὲν ἔχει διάθεση ἐπίδειξης. Ἐκεῖνος ποὺ νηστεύει καρδιακά, ὀφείλει νὰ κάνει τὸν ἀγώνα του «ἐν τῷ κρυπτῷ» καὶ ὁ Θεός θα τοῦ τὸ ἀνταποδώσει «ἐν τῷ φανερῷ». Διαφορετικά, γινόμαστε σὰν τοὺς ὑποκριτές.
Ἐφόσον, ὅταν πρόκειται γιὰ τὰ ἐπίγεια καὶ φθειρόμενα ἀγαθά, εἴμαστε πρόθυμοι νὰ ὑποβάλουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ κόπους νύχτα καὶ μέρα, πολὺ περισσότερο πρόθυμοι πρέπει νὰ εἴμαστε ὅταν πρόκειται γιὰ τὰ ἐπουράνια, τὰ ἄφθαρτα, τὰ αἰώνια.
Μόνο ὅσοι βιώνουν τὴν προσωπική τους Σταύρωση, θὰ βιώσουν τὴν Ἀνάσταση καὶ θὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου τὸ πολυπόθητο «Εἰρήνη ὑμῖν». Ἡ εἰρήνη ἔχει ὡς θεμέλιο τὴν συγχώρεση. Ὡς Χριστιανοὶ ἔχουμε καθήκον νὰ συγχωροῦμε καὶ ἔπειτα, μονοιασμένοι, νὰ προσευχόμαστε ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Καλὴ Σαρακοστὴ! Καλὸν ἀγώνα!
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
