«Ἐγκωμιαζομένου δικαῖου εὐφρανθήσονται λαοί»
Την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα, ένα γνήσιο τέκνο της Εκκλησίας μας, ο αείμνηστος Παναγιώτης Ηλιόπουλος, έσπευσε να συναντήσει τον Γλυκύτατο Νυμφίο της Εκκλησίας μας εις τον Ουράνιο Νυμφώνα.
Ο ένθερμος τηρητής των Ελληνορθόδοξων παραδόσεων, Παναγιώτης Ηλιόπουλος, γεννήθηκε το 1940 στο Ζωριάνο Δωρίδος της ηρωοτόκου Ρούμελης, από τους ευλαβεστάτους Χριστιανούς, Γεώργιο και Ασήμω. Οι γονείς του, τηρώντας με φόβο Θεού το παράγγελμα του Εθναποστόλου Παύλου, τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου», φροντίζοντας να γαλουχήσουν έναν άνθρωπο ευγενή, δίκαιο και χρήσιμο στην κοινωνία∙ και τα κατάφεραν με την πρεσβεία της Προυσιωτίσσης στην Οποία τον είχαν τάξει νηπιόθεν.
Τα πρώτα γράμματα ο μακαρίτης τα διδάχθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ενώ συνέχισε και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Λειβαδιά. Όντας επιμελής και άριστος μαθητής πέτυχε την εισαγωγή του στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου εξήλθε όντας ικανός κάτοχος της επιστήμης του.
Ακολούθως, εργάσθηκε ως καθηγητής Φυσικής σε διάφορα σχολεία και φροντιστήρια, ενώ τα τελευταία 22 έτη πριν την συνταξιοδότησή του, εργάσθηκε στα Εκπαιδευτήρια της «Ελληνικής Παιδείας». Όσοι καθηγητές ή μαθητές είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν μαζί του, ή να διδαχθούν από αυτόν, κάνουν λόγο για ένα υπόδειγμα εκπαιδευτικού, έναν εκλεκτό συνάδελφο, έναν άνθρωπο προσηνή, ευπρόσιτο, ανοιχτό στα προβλήματα των παιδιών τα οποία και τον αγάπησαν καρδιακά.
Όσο πετυχημένος ήταν στον εργασιακό χώρο, άλλο τόσο υπήρξε και στον οικογενειακό. Με την άξια και ικανή σύζυγό του, Μαρίνα, η οποία υπήρξε για εκείνον γερό στήριγμα στις χαρές και στις λύπες, απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Σε αυτά φρόντισαν να ενσταλάξουν ανόθευτο το Ελληνορθόδοξο ήθος που και οι ίδιοι έλαβαν από τους γονείς τους.
Παράλληλα με τις οικογενειακές και εργασιακές του υποχρεώσεις, ο κυρ Παναγιώτης αγωνιζόταν προς όφελος της Εκκλησίας με υπερβάλλοντα ζήλο. Όντας δυναμικό μέλος του παραρτήματος του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Λειβαδιάς, αγωνίσθηκε και πέτυχε έπειτα από σκληρό και πολυετή δικαστικό αγώνα την αποτροπή της προαποφασισμένης κατεδαφίσεως του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος. Επίσης, χρησιμοποίησε πλείστες φορές τις βαθιές εκκλησιαστικές και ιστορικές γνώσεις του για να υπερασπισθεί Ελληνορθόδοξα ζητήματα τόσο με προσωπικά άρθρα, όσο και με την παρουσία του σε ραδιο-τηλεοπτικές εκπομπές.
Σημαντικός σταθμός στη ζωή του υπήρξε η ανάθεση εις το πρόσωπό του της θέσεως του μυρεψού κατά την τελετή του Αγίου Μύρου, του έτους 2001, από την τότε Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας μας υπό τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Γ.Ο.Χ. Αθηνών κυρό Χρυσόστομο. Εν τω τέλει δε της ζωής του, υπήρξε πρωτοπόρος στην τακτοποίηση του ως άνω Ιερού Ναού στην σκέπη της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως, γεγονός για το οποίο ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος θέλησε να τον τιμήσει ιδιαιτέρως. Ωστόσο, τα επί μισό χρόνο ισχύοντα μέτρα δεν επέτρεψαν την έγκαιρη δημόσια τιμή του.
Ο μακαρίτης αδελφός Παναγιώτης υπήρξε ιδεολόγος αγωνιστής του Πατρίου ημερολογίου. Υπηρέτησε με επίγνωση την Εκκλησία άλλοτε ως Κατηχητής και Ιεροκήρυκας, κι άλλοτε ως Ιεροψάλτης. Δίχως να σταθεί μόνο στα λόγια, προέβαινε και στις ανάλογες χριστιανικές πράξεις, βοηθώντας εμπερίστατους συνανθρώπους του «ἐν τῷ κρυπτῷ».
Η Εξόδιος Ακολουθία του τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Λουτουφίου, προεξάρχοντος του Γέροντος της Μονής, Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ευθυμίου Μπαρδάκα. Προ της Εξοδίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος, τέλεσε Τρισάγιο και ανέγνωσε συγχωρητική ευχή ενώπιον του σκήνους του, ενώ κατόπιν εξέφρασε παρηγορητικές ευχές στην οικογένεια του εκλιπόντος αδελφού.
Ο θάνατος ανθρώπων οι οποίοι με αληθινή σταυρική αγάπη υπηρέτησαν Θεό και ανθρώπους δεν λογίζεται ως θάνατος, αλλά ως αρραβώνας της μελλούσης Αναστάσεως. «Ἰδοὺ οὕτως εὐλογηθήσεται ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον».
Είθε ὁ πρὸς τὸ πάθος ἐρχόμενος Κύριός μας να συναναστήσῃ Ἑαυτῷ τὸν ἀείμνηστο ἀδελφό Παναγιώτη.
