«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιω. 8:12) … «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. 14:27)
Λόγοι διαχρονικοί και πάντα επίκαιροι για όλους, όσοι έχουν προσδοκία υψηλή, να φθάσουν στη Θέωση της ψυχής. Αυτοί οι λόγοι του Γλυκύ Ιησού είναι που μας στηρίζουν και μας κρατούν περισσότερο δυνατούς στο να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί η έκδηλη συγκυρία της απειλητικής πανδημίας του θανατηφόρου κορωνοϊού.
Πόσο γρήγορα άλλαξαν οι καταστάσεις της καθημερινής μας ζωής; Πόσα έχουμε αναθεωρήσει όλοι μας αυτές τις τελευταίες εβδομάδες; Πόσος φόβος έχει κυριεύσει πολλούς εκ των συνανθρώπων μας;
Ραγδαίες οι εξελίξεις... κι εμείς ακόμη περπατούμε πιο αργά κι από τη χελώνα.
Ωχαδερφισμός, αδιαφορία, απερισκεψία, ανωριμότητα, αίσθημα κοροϊδίας, αμφισβήτηση, έλλειψη συνέπειας, μη σωστή ενημέρωση, πολυφωνία, «παντογνωσία», αμάθεια… είναι κάποια από τα στοιχεία που βλέπουμε στα πρόσωπα πολλών. Κι από την άλλη, οι υπομονετικοί, οι συνεπείς, οι υπεύθυνοι, οι επιφυλακτικοί γι’ αυτό που μας συμβαίνει… όμως κι εκεί, ξανά συνωστισμός και πάλι αποπροσανατολισμός και πάλι καχυποψία.
Προφανώς δεν έχουμε αντιληφθεί ότι αλλάζουν τα πάντα ραγδαία, ότι επέρχονται μεταβολές κοσμοϊστορικές.
Σίγουρα άπαντες καλούμεθα να ανατρέψουμε καθετί που καθιερώνεται άνευ της θελήσεώς μας. Πως; Έχοντας καρδιακή επικοινωνία με Εκείνον. Ναι, με Εκείνον.
Ακούμε τη διαχρονική φωνή Του «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. 15:5).
Τόση σύγχυση, τόσες φωνές, τόσοι άνθρωποι καθημερινώς βγαίνουν και μιλούν, θέλοντας να ενημερώσουν όλους εμάς είτε ως ειδικοί, για να μας προστατέψουν από τον ιό ή από τους καιροσκόπους που εκμεταλλεύονται την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, είτε ως «φωστήρες και μορφωμένοι» ανώτεροι των υπολοίπων που κρίνουν και κατακρίνουν τον πιστό λαό του Θεού, είτε ακόμη ως «ευσεβέστεροι» των ευσεβών ή ως «Ορθοδοξότεροι» των Ορθοδόξων.
Πραγματικά, κυριαρχεί ταραχή για όλη αυτή -επιτρέψτε μου να πω- την κατάντια.
Η πολιτεία, υπό τις συμβουλές των ειδικών επιστημόνων, μας υποχρέωσε σε μια πρωτόγνωρη απομόνωση προκειμένου να περιορίσει τη διασπορά του ιού που απειλεί, όπως τα ΜΜΕ αναμεταδίδουν, την ανθρωπότητα. Στο πλαίσιο των αυστηρών περιοριστικών μέτρων, υποχρεώθηκαν οι πιστοί να απέχουν από τον εκκλησιασμό, γεγονός θλιβερό βέβαια, αλλά όχι πρωτάκουστο και σίγουρα όχι μη διαχειρίσιμο.
Η Ιερά μας Σύνοδος έχει λάβει σχετική απόφαση. Είναι δυνατόν η Εκκλησία μας, οι Αρχιερείς μας, να αδιαφορούν για τις ψυχές του ποιμνίου; Είναι ποτέ δυνατόν να αρνηθούμε τον Χριστό και τη Πίστη μας; Είναι ποτέ δυνατόν να δειλιάσουν όλοι εκείνοι που με πλήρη επίγνωση, αυταπάρνηση και θάρρος αφιέρωσαν, από τα παιδικά τους χρόνια, τη ζωή τους αποκλειστικά σε Εκείνον;
Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά τις συνέπειες του πρωτοφανούς συμβάντος κι αναλαμβάνει την ευθύνη να πει στον κόσμο πως δεν υπάρχει πρόβλημα, πως δεν υφίσταται η θανατηφόρα αυτή πανδημία που εξαπλώνεται ραγδαία;
Αν έλθει κάποιος και μας βάλει το πιστόλι στον κρόταφο με την απειλή να πατήσει τη σκανδάλη αν κάνουμε με ομολογία τον Σταυρό μας, τότε ναι, τότε θα αποδείξει ο καθένας, για λογαριασμό του, αν είναι Χριστιανός. Το θέμα είναι σήμερα, να μη γίνουμε εμείς το «θανατηφόρο πιστόλι» και μεταφέρουμε από αδιαφορία, από αδυναμία ή αφέλεια, το θάνατο στους συνανθρώπους μας.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, καθήκον όλων μας είναι να σεβαστούμε τις συνθήκες, να κυριαρχήσει η σύνεση, η υπομονή, η ωριμότητα, η καταλλαγή, η μετάνοια, η συγχωρητικότητα κι η αληθινή αγάπη.
Ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, διότι είναι νωρίς. Τα συμπεράσματά μας ας τα εκφράσουμε ύστερα από δύο μήνες, όταν θα είναι πλέον ξεκάθαρη η εξέλιξη του φαινομένου. Ύστερα από δύο μήνες, με την ευχή να μην έχει αφήσει πίσω του απώλειες. Αντ’ αυτού να έχει αφήσει πίσω του εμάς δυνατότερους πνευματικά, συσπειρωμένους ψυχικά.
Αυτό το οποίο βιώνουμε, σίγουρα το έχει επιτρέψει ο Θεός, όσο κι αν έχουν εργαστεί γι’ αυτό ανθρώπινοι παράγοντες. Το κακό, εφόσον γίνεται, το έχει επιτρέψει εξ αμαρτιών μας ο Κύριος.
Δεν είναι καιρός για φωνές, για κραυγές, για αντιγνωμίες. Είναι καιρός για ενδοσκόπηση, για πνευματική άσκηση, για εσωτερική αναζήτηση των σφαλμάτων μας, για μελέτη, κυρίως όμως για προσευχή, για καρδιακή επικοινωνία με τον Κύριό μας. Προσευχή δακρύων που θα μας φέρει πιο κοντά σε Εκείνον, πιο κοντά τον ένα στον άλλον, πνευματικά, ουσιαστικά, έτσι που τίποτα να μην μας απειλεί, τίποτα να μην μας φοβίζει.
Καλή δύναμη αδελφοί μου, κι όλα να τα ξεπεράσουμε ενωμένοι με το Λυτρωτή μας, Ιησού Χριστό.
