Η τρίτη ημέρα της κατανυκτικής νηστείας του Δεκαπενταυγούστου αποτελεί μια αφορμή πανηγύρεως για το πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας, δεδομένου ότι σηματοδοτεί την γενέθλιο ημέρα αυτής. Κατ' αυτήν την ημέρα, το 1999 "η Θεία Χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα", δια των σεπτών χειρών του αλήστου μνήμης, Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. Αθηνών κυρού Χρυσοστόμου, προχειρίσθηκε εις τον βαθμό της Αρχιερωσύνης τον τότε Αρχιμανδρίτη και νυν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ.Χρυσόστομο.
Για τον λόγο αυτό, τελέστηκε λαμπρό Αρχιερατικό Συλλείτουργο στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου προεξάρχοντος του εορτάζοντος Σεπτού Μητροπολίτου μας, συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς κ.Γεροντίου, ο οποίος χθές συμπλήρωσε ομοίως εικοσιένα έτη Αρχιερατείας.
Πιστοί ως και αντιπροσωπείες μοναστικών αδελφοτήτων, συμμετείχαν στη πνευματική σύναξη, προκειμένου να ευχηθούν έτη πολλά και καλλίκαρπα στον πνευματικό μας Πατέρα, εκείνον που καταδέχθηκε να σηκώσει στους ώμους το πλανηθέν πρόβατο, ώστε δια μέσου σταυρικής πορείας να το οδηγήσει εις νομάς σωτηρίους.
Ακολούθως, ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς, αφορμώμενος από την 21η επέτειο Αρχιερατείας του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, αναφέρθηκε στο Μυστήριο της Αρχιερωσύνης, ενώ παράλληλε εξέφρασε ευχές στον εορτάζοντα Αρχιερέα μας. Συνοπτικά, τόνισε ότι ο δρόμος της Αρχιερωσύνης είναι δρόμος Σταυροαναστάσιμος, καθώς ο ευσυνείδητος Αρχιερέας, ο οποίος επιθυμεί να οδηγήσει το ποίμνιο, το εμπιστευθέν σε αυτόν από τον Χριστό, στην ορθή οδό της σωτηρίας, κάθε ημέρα σταυρώνεται και κάθε ημέρα ανασταίνεται. Το ίδιο ισχύει και για τον Σεβασμιώτατο κ.Χρυσόστομο, ο οποίος επί εικοσιένα χρόνια που βρίσκεται στο πηδάλιο της εν Αττικοβοιωτία κληρουχίας, θυσιάζεται καθημερινώς για να προσφέρει στον Κύριο καθαρές τις ψυχές των Χριστιανών. Για να το κατορθώσει αυτό έχει επιδείξει σημαντικό έργο τόσο στην ανοικοδόμηση Ιερών Ναών, όσο και στην ανάδειξη και επιστράτευση νέων ανθρώπων, οι οποίοι χάριν της εμπιστοσύνης προς το σεβάσμιο πρόσωπο του Μητροπολίτου τους, ελκύσθηκαν στον δρόμο του Μοναχισμού και της Ιερωσύνης. Παρά το πλούσιο ποιμαντικό έργο, όμως, εξακολουθεί να υπάρχει, δυστυχώς, η σκληρότητα της αχαριστίας των ευεργετηθέντων, οι οποίοι υπάρχουν στον χώρο της Εκκλησίας μόνο για να προκαλούν λύπες στον Ποιμένα τους. Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι λύπες του Αρχιερέως είναι περισσότερες από τις χαρές. Ωστόσο, ο Αρχιερέας στέκεται και προχωρά με ελπίδα στον Θεό, γιατί οι χαρές, αν και λιγότερες, πηγάζουν από το Άγιο Θυσιαστήριο του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού, και συνεπώς έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Κλείνοντας, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον Σεπτό Ποιμενάρχη μας να αξιωθεί πριν αποχωρήσει από την σκληρή επίγεια ζωή να αναφωνήσει και εκείνος τα λόγια του Μακαρίου Παύλου: "Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος" (Β' Τιμ, δ' 5-8).