Ἐναγωνίως βλέπουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν Πατρίδα μας τυλιγμένη στὶς φλόγες.
Στὸ νοῦ μοῦ ἔρχονται τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «νοῦς ἀποστὰς τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης ἤ δαιμονιώδης γίνεται», καὶ αὐτὸ διότι τὸ δράμα ποὺ ζοῦμε ὅλοι μας τὸ ἔχουν σκηνοθετήσει τέτοια ἄτομα, ἀποστασιοποιημένα ἀπὸ τὸν Θεό, μὲ ψυχὴ μαύρη, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ βλέπουν τὰ πάντα γύρω τους μαῦρα. Ὑπολογίζουν, ὅμως, χωρὶς τὸν ξενοδόχο.
Ὁ Μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει τὴν κατάσταση καὶ νὰ ἐνισχύσει τὸν ἡρωϊκὸ ἀγώνα τῶν θυσιασμένων πυροσβεστῶν, στοὺς ὁποίους ὑποκλινόμαστε, εἶναι ὁ Ἄρχοντας τῆς Ζωῆς καὶ Κτίστης τῆς κτίσεως, δυσωπούμενος μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἁγία Σκέπη μας, τὴν Κυρία Θεοτόκο καὶ ἀπὸ τὸ νέφος τῶν Ἁγίων οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καὶ ἁγίασαν σὲ αὐτὴν ἐδὼ τὴν γῆ.
Θερμὴ παράκλησή μου εἶναι στὶς Ἱερὲς Παρακλήσεις πρὸς τὴν Δέσποινα Παναγία ὅλοι μαζὶ νὰ προσευχόμαστε μὲ συναίσθηση γιὰ τὴν κατάσβεση τοῦ πυρὸς σὲ ὅλους τοὺς τόπους ποὺ μαστίζονται, γιὰ νὰ διασωθοῦν πρωτίστως οἱ ἀνθρώπινες ζωές, τὰ σπίτια τῶν ἀνθρώπων, τὸ ὀξυγόνο μας καὶ τὸ φυσικὸ κάλλος.
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
