Στην μυροβόλο Χίο τιμήθηκε με την πρέπουσα λαμπρότητα η μνήμη του εν εσχάτοις καιροίς διαλάμψαντος, Οσίου Πατρός ημών Παχωμίου του Χιοπολίτου. Επίκεντρο της λαμπρής πανηγύρεως του σύγχρονου νηπτικού αποτέλεσε η υπ' αυτού ιδρυθείσα Μονή Αγίων Πατέρων Προβατείου Όρους Χίου.

   Αφ' εσπέρας τελέσθηκε στο επιβλητικό Καθολικό της Μονής ο Μέγας Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου, συγχοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γεροντίου. 
   Ανήμερα της εορτής τελέσθηκε ο Όρθρος μετ' αρτοκλασίας και η Δισαρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας. 
   Κατά την διάρκεια του Κοινωνικού, ομιλία εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς, ο οποίος αναφέρθηκε στα πνευματικά παλαίσματα του Οσίου Παχωμίου, τη μετάνοια, την προσευχή και την νηστεία, με τα οποία κατόρθωσε να αποτινάξει τον παλαιό άνθρωπο και να εκπληρώσει τον λόγο του Κυρίου «εμέ μιμείσθε». Αυτό που μας προβληματίζει με το παράδειγμα του Αγίου Παχωμίου είναι το γεγονός ότι κατόρθωσε να φτάσει σε υψηλά επίπεδα αρετής αν και έζησε σε έσχατους χρόνους. Αυτό υποδηλώνει ότι η δυνατότητα της αγιότητας ενυπάρχει στον κάθε Χριστιανό κάθε εποχής με μια βασική προϋπόθεση, την καρδιακή θέληση. Ο Άγιος είχε την θέληση να θυσιάσει τα πάντα για να καλλιεργήσει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, με αποτέλεσμα να τύχει μεγάλης εύνοιας από τον Θεό. Η εύνοια αυτή εκδηλώθηκε από το πλήθος των πνευματικών τέκνων που συσπειρώθηκαν υπό την ηγουμενική του βακτηρία, τους Πατέρες της Μονής Αγίων Πατέρων και τις Μητέρες του Ιερού Παρθενώνος Αγίου Κωνσταντίνου. Ένας μάλιστα, εκ των υποτακτικών του υπήρξε ο Άγιος Νεκτάριος, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία αλληλοστήριξης. Οι δύο Άγιοι, έχοντας ως κέντρο την αγάπη, στήριζαν ο ένας τον άλλο κατά Θεόν. Δυστυχώς, στις μέρες μας αυτός ο ευλογημένος προσανατολισμός της αλληλοβοηθείας έχει ψυχρανθεί λόγω της υπερηφάνειας που επικρατεί στον κόσμο. Αυτή η υπερηφάνεια εμποδίζει την καρδιακή επικοινωνία και δημιουργεί διχοστασίες, με πρώτη τη διχοστασία γύρω από την επίκαιρη επιδημία. Έχουμε ξεχάσει ότι το φάρμακο για αυτή την ασθένεια, σωματική και πνευματική, είναι η προσευχή και η επιστροφή στις ρίζες μας. Σε άλλο σημείο ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι ο Κύριος είναι Ελεήμων και δύναται να ανατρέψει όλα τα κακώς κείμενα. Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την ελεημοσύνη του Κυρίου προς όφελος της ψυχής μας, με την πρεσβεία του Αγίου Παχωμίου. Κλείνοντας τον λόγο του, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε η Μονή να ανθίσει με πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι θα τιμήσουν την Μοναχική Πολιτεία.

Από τον Εσπερινό

 Από τον Όρθρο και τη Θεία λειτουργία 

    Προ της απολύσεως πραγματοποιήθηκε μικρή λιτανεία η οποία κατέληξε ενώπιον του κενοταφίου του Αγίου. Εκεί ευλογήθηκε το κόλλυβο και έγινε η απόλυση. 

   Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, λαβών τον λόγο, ευχήθηκε ο Άγιος Παχώμιος να σκεπάζει τον χιακό λαό. Επίσης, είπε ότι η παρουσία του και των λοιπών Πατέρων  στην Μονή αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς και οι δύο Αρχιερείς αποτελούν κλάδους του οσιακού δένδρου του Οσίου Παχωμίου. Τέλος, συμπλήρωσε με νόημα ότι «εμείς αγωνιζόμαστε κατά το μέτρον του δυνατού να περπατήσουμε στα χνάρια του Οσίου Παχωμίου» και ευχήθηκε στον Ηγούμενο της Μονής, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Αθανάσιο ο Άγιος να αποτελεί βάλσαμο σε κάθε δύσκολη περίσταση και να τον βοηθήσει να συνεχίσει με περισσότερη δύναμη το έργο που χάραξε ο προκάτοχος του. 
   Η πανήγυρη ολοκληρώθηκε με τράπεζα που παρέθεσε η φιλόξενη αδελφότητα της Μονής.

   Στο πλαίσιο της επίσκεψης τους στη Χίο, οι δύο Αρχιερείς με την συνοδεία τους επισκέφθηκαν τις Ιερές Μονές Ταξιάρχη Νενήτων και Αγίας Ματρώνας Μέσα Διδύμων, όπου προσκύνησαν και είδαν τις εργασίες ανακαίνισης και καλλωπισμού. 

 

 

 

 

 

 

   Σήμερα, Κυριακή Δ’ Λουκά και ημέρα μνήμης της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Χρυσόστομος τέλεσε την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Ασπροπύργου.

   Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην παραβολή του Σπορέως. Αφού εξήγησε την παραβολική ιστορία, είπε ότι ο Χριστός συνήθιζε να μιλάει με παραβολές με σκοπό να μας διδάξει μια μεγάλη αλήθεια μέσα από απλά παραδείγματα. Η παραβολή του Σπορέως αποτελεί έναν καθολικό προβληματισμό δεδομένου ότι περιγράφει όλες τις περιπτώσεις ανθρώπων που ακούν τον Θείο Λόγο. Κάποιοι εξ αυτών έχουν πέτρινη καρδιά ενώ άλλοι έχουν αγκάθια και ζιζάνια. Άλλοι πάλι δεν τον δέχονται διόλου διότι τα πετεινά είναι έτοιμα ανά πάσα στιγμή να κλέψουν τον σπόρο που συμβολίζει τον Θείο Λόγο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο σπόρος δεν ευδοκιμεί. Ο Θείος Λόγος ακούεται, αλλά δεν αναπαύεται στην ανθρώπινη πονηρή καρδιά. Ο σπόρος καρποφορεί μόνο όταν πέσει στην αγαθή γη, στην καλή καρδιά που έχει την ανάλογη προαίρεση. Ακούοντας κάποιος την παραβολή αυτή διερωτάται: εγώ τι πνευματικό χωράφι είμαι; Αναπαύεται άραγε ο Θεός στην ψυχή μου; Του το έχω επιτρέψει; Σίγουρα, αν είμαι στην Εκκλησία και σκέπτομαι τους καβγάδες, το μίσος, τις κοσμικές συναναστροφές, ο Θεός δεν αναπαύεται. Επομένως, τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας; Αν δεν είμαστε γη αγαθή οφείλουμε να οργώσουμε το χωράφι της ψυχής μας με τις αρετές παραδίδοντας τα «θέλω» μας στον Θεό, όπως ακριβώς ο Δίκαιος Αβραάμ, ο οποίος πίστευε ότι ο Θεός είναι ο τέλειος οδηγός μας στη σωτηρία. Για αυτό, όταν ο Θεός τον διέταξε να θυσιάσει το παιδί του, εκείνος δίχως δεύτερη σκέψη Τον άκουσε. Η υπακοή του στο Θέλημα του Θεού, στον Θείο Λόγο, του εξασφάλισε την επίγεια χαρά -καθώς ο Θεός δεν του επέτρεψε τελικά να θυσιάσει τον Ισαάκ- και την αιώνια μακαριότητα. Η αιώνια μακαριότητα είναι προνόμιο για όλους μας, αρκεί εμείς να ακούμε και να δεχόμαστε με αγαθή προαίρεση τους λόγους της σωτηρίας.