Χειροτονητήριος λόγος π. Κωνσταντίνου Κοκκολή

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα κύριε Χρυσόστομε, 

Τίμιον Πρεσβυτέριον, 

Αγαπητοί αδελφοί εν Χριστώ,

Σήμερα έχω την ιδιαίτερη τιμή και ευλογία να καταταχθώ στους κόλπους της μαρτυρικής Εκκλησίας μας χειροτονούμενος εις τον δεύτερον βαθμό της Ιερωσύνης υπό των τιμίων χειρών σας.

            Τούτη, λοιπόν, την ιερή στιγμή, συναισθάνομαι βαρύ το καθήκον της αποστολής μου∙ σε μία κρίσιμη εποχή, είναι υποχρέωσή μου να διακονήσω τον πολύπαθο άνθρωπο και τον πάσχοντα πλησίον μου.

            Καλούμαι να γίνω αρωγός της Αγάπης και με την στάση ζωής και συμπεριφορά μου να αποτελέσω ένα πρότυπο για την κοινωνία μας.

            Στη μέχρι σήμερα πορεία μου αποφασιστικό ρόλο διαδραμάτισαν με την πατρική αγάπη και διακονία τους, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, όπως και οι αείμνηστοι Γεροντάδες μου Αδελφοί κυρός Πέτρος ο Αστορίας και Νήφων, καθώς και ο Καθηγούμενος των Αγίων Πατέρων αείμνηστος Γέροντας Αμβρόσιος. Θα ήταν, όμως, παράλειψή μου να μην αναφερθώ στην Γερόντισσα Μαρία Μυρτιδιώτισσα, την αείμνηστη, την μητέρα μας της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσσών. Ήταν οι πνευματικοί μου καθοδηγητές, από τους οποίους ζώστηκα την Αλήθεια του Ευαγγελίου, ενδύθηκα τον θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού, έλαβα στα χέρια μου την ασπίδα της ορθής πίστης για να με διαφυλάξει από τα βέλη του πονηρού φόρεσα την πεποίθηση της σωτηρίας που προσφέρει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

            Θέλω να σας ευχαριστήσω Σεβασμιώτατε και Γέροντά μου για όλα τα πνευματικά δώρα που μου προσφέρετε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, επίσης, τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεώς μας, πατέρα Μιχαήλ Κωνσταντινίδη, καθώς και τον πατέρα Ματθαίο Μαβίδη. Ευχαριστώ από καρδιάς τα άτομα που με βοήθησαν με την ανιδιοτελή προσφορά τους. Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω την σύζυγό μου για όσα έχει κάνει για μένα και κυρίως που είναι δίπλα μου στην διακονία που αναλαμβάνω. Όμως, εδώ πρέπει να αναφερθώ στον υιό μου Νικόλα, τον μαχητή της ζωής, τον επίγειο άγγελό μας που μας γεμίζει την ζωή μας με το «Δόξα σοι ο Θεός». 

            Σας παρακαλώ Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, μαζί με το σεβαστό Ιερατείο και το Χριστεπώνυμο ποίμνιο προσευχηθείτε για εμένα σε αυτήν την σημαντική στιγμή της ζωής μου, που είναι η προσωπική μου Πεντηκοστή. 

Κύριε μου, αξίωσε με να μπω απλός εργάτης στον αμπελώνα σου και να γίνω διάκονος της Αγάπης Σου. 

            Συγχωρέστε με και ευχηθείτε για μένα, τον δούλο του Θεού Κωνσταντίνο.

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον ημάς. Αμήν.

     Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι  ο της δικαιοσύνης στέφανος, με τα λόγια του Ουρανοβάμονος Αποστόλου Παύλου  και  αισθήματα βαθιάς οδύνης  που είναι απότοκος του αιφνίδιου θανάτου του αδελφού και συλλειτουργού, Πρωτοσυγκέλου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και σ’ όλους αγαπητού μας, Αρχιμανδρίτου πατρός Γρηγορίου Ταυλαύριου  , αλλά και με την βεβαία ελπίδα της Αναστάσεως, τον προπέμπομε εις την αιωνιότητα, στην όντως ζωή της ανέσπερης Βασιλείας του Θεού με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας κ Καλλίνικο τον τεθλιμμένο  Ποιμενάρχη μας, τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς  και τον ιερό κλήρο της Εκκλησία μας που αγάπησες και αγαπήθηκες.

     Ο εκλιπών γεννηθείς το  έτος 1971  γόνος άξιων γονέων του Ελευθερίου και της Ανθή,ς ανατράφηκε εν παιδεία και  νουθεσία Κυρίου,  γαλουχήθηκε εξ απαλών ονύχων από τους γονείς του, με τα νάματα της πίστεως μας και τις παραδόσεις της Αγίας Μαρτυρικής  Εκκλησίας μας . 

Φιλομαθής, φιλακόλουθος , Ιεροπρεπής, γνώστης των εκκλησιαστικών ζητημάτων, ήταν οι αρετές που τον συνόδευαν στην επίγεια ζωή του, όσοι τον γνώρισαν και συνεργάσθηκαν μαζί του, ήξεραν ότι έχουν να κάνουν με ένα κληρικό όπως τον προσφώνησα σε μια εκδήλωση της Μητροπόλεως μας, «Ανοικτή Βιβλιοθήκη»

Όπου χρειάστηκε να   διακονήσει  την Εκκλησία, όλοι  μιλούν για έναν ευλαβέστατο και εξαίρετο κληρικό, άριστο και  ιεροπρεπή λειτουργό του Ιερού Θυσιαστηρίου.

    Πονούμε και συγκλονιζόμαστε ως άνθρωποι, πού έφυγε βιαστικά σέ νεαρή ηλικία από τον μάταιο τούτο κόσμο,  χαιρόμαστε όμως ως Χριστιανοί, γιατί μεταβαίνει ἐκ του θανάτου εις την ζωή.   Ένα εναγώνιο και πονεμένο ερώτημα ψελλίζει κάθε άνθρωπος, όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος. 

Γιατί παίρνει ο Θεός κοντά Του νεαρούς εργάτες της Εκκλησίας; Ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με την λογική την δική μας. Κύριος γνωρίζει και επιτρέπει.

Μια απάντηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε: Είναι ότι αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον Κύριο και αρπάχτηκε από την κακία και την δολερή αμαρτία του κόσμου.

Συνεπώς ο Θεός  παίρνει  τον καθένα μας στην ώρα του και όχι πριν της ώρας του, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Αλλά όσοι ζούμε με την κατά Χριστό ελπίδα δεν απελπιζόμαστε, διότι Ο Κύριος μας  με την Ανάστασή Του, έγινε «απαρχή των κεκοιμημένων»  και «πρωτότοκος εκ των νεκρών» Αναστήθηκε, για να βεβαιώσει όλους  μας για τη συντριβή του θανάτου, καθώς  να μας χαρίσει την ανάσταση και την αιώνια ζωή.

Γι’ αυτό αγαπητέ μας πατέρα Γρηγόριε,  η  φυσική και ανθρώπινη λύπη  ελαττώνεται από την ελπίδα και την βαθειά πεποίθηση ότι «μετέβηκες εκ του θανάτου εις την ζωή »  στην αιώνια χαρά και απόλαυση εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός.

Η ενορία  αύτη που   αγάπησες και εργάστηκες σε στερείται.  Η Ἐκκλησίας όμως δεν σε έχασε, έφυγες βίαια για να γίνεις  πρεσβευτής στον θρόνο της Χάριτος του Τριαδικού Θεού, εκεί που πας,  θα κοσμείς τον χορό των αγγελικών δυνάμεων της αιωνίου δόξης  του Αναστάντος Χριστού. Εκεί απερίσπαστος πλέον θα παρακαλείς τον Κύριο και θα προσεύχεσαι για όλους μας.

  Στην βαρυπενθούσα οικογένειά σου εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας και ευχόμαστε ολόψυχα, ο  Θεός να σε κατατάξει μετά των εκλεκτών Του και να σέ καταστήσει συλλειτουργό Του στο υπερουράνιο θυσιαστήριό Του.